07-01-2015, 08:39 AM
نقدی بر روند ساخت بازی های رایانه ای در ایران
حکایت بازی سازی در ایران هم حکایت غریبی است… هنوز در مفاهیم اولیه بازی سازی و رسیدن به استانداردهای یک محصول ایرانی سردرگم هستیم، اما سعی داریم مفاهیم عمیق سیاسی و مذهبی را درون بازی هایمان جای دهیم!!
india-2
مثل بازی سازی در ایران شبیه به مثل مسافران و قطارهای مسافربری هند و پاکستان است. قطاری در مسیری مشخص درحال حرکت است و مسافرانی قانونی سوار بر آن به سوی مقصد می روند. در این بین ناگهان افرادی روی قطار پریده و با آن همسفر می شوند. در اینجا بحث هایی مطرح هستند:
اول اینکه این مسافران بین راهی هم همانند مسافران قانونی، مسافر قطار محسوب می شوند و سرانجام به مقصد می رسند. اما همیشه برای آن ها خطر سقوط وجود دارد و در خیلی از موارد ممکن است به مقصد نرسند.
دوم اینکه کیفیت سفر مسافران قانونی با مسافران روی سقف، زمین تا آسمان متفاوت است.
و سوم اینکه ممکن است مسافران روی سقف با موانع قانونی عدیده ای مواجه شده و در نهایت متهم به پرداخت جریمه های سنگین شوند.
india-3
نمی خواهم زحمات دوستان و زحمتکشان صنعت ساخت بازی در ایران را زیر سوال ببرم، زیرا می دانم که با چه سختی و محدودیت هایی اقدام به ساخت یک بازی می کنند؛ اما روی سخنم با مسئولانی است که باید متولی ارتقاء سطح علمی این افراد در داخل کشور باشند. ای کاش مسئولان عزیز بجای اینکه با هزینه های هنگفت در نمایشگاه های خارجی شرکت کنند و فقط و فقط نام ایران را به عنوان یک کشور دارای صنعت بازی سازی! معرفی کنند، یا با ساخت ماهانه چندین بازی بی کیفیت درجه ۳، آمار تولید در ایران را بالا ببرند، اقدام به اعزام بازیسازان داخلی به کشورهای خارجی برای آموزش کرده و یا حداقل از اساتید به نام برای آموزش این افراد دعوت به عمل آوردند.
وقتی نام نهادهای دولتی مانند وزارت ارشاد، کانون پرورش فکری کودک و نوجوان، ارتش جمهوری اسلامی، بسیج دانش آموزی، بنیاد ملی بازی های رایانه ای، سازمان انرژی اتمی و… در ابتدای یک بازی نمایش داده می شوند، توقع از آن بازی ها باید به چه شکل باشد؟
آیا این بازی های نازل و بی کیفیت و غالبا کپی برداری شده از بازی های غربی در شأن این عناوین دولتی هستند؟
چه وقت قرار است تا به مخاطب جوان، که حالا خود به صاحب نظرانی حرفه ای بدل شده و با تجربه بازی های غربی، سلیقه ای مشکل پسند پیدا کرده اند احترام بگذاریم؟
بر فرض که با اغماض، ضعف های تکنیکی موجود را فعلا قبول کنیم، اما آیا ما در زمینه کارهای هنری و فیلمنامه هم مشکل داریم و لازم است تا از سوژه های غربی تقلید کنیم؟
واقعا جای تاسف دارد که… بگذریم…
به امید روزی که ما هم جزو مسافرین درون قطار باشیم.
منبع :vgpostmortem.ir
حکایت بازی سازی در ایران هم حکایت غریبی است… هنوز در مفاهیم اولیه بازی سازی و رسیدن به استانداردهای یک محصول ایرانی سردرگم هستیم، اما سعی داریم مفاهیم عمیق سیاسی و مذهبی را درون بازی هایمان جای دهیم!!
india-2
مثل بازی سازی در ایران شبیه به مثل مسافران و قطارهای مسافربری هند و پاکستان است. قطاری در مسیری مشخص درحال حرکت است و مسافرانی قانونی سوار بر آن به سوی مقصد می روند. در این بین ناگهان افرادی روی قطار پریده و با آن همسفر می شوند. در اینجا بحث هایی مطرح هستند:
اول اینکه این مسافران بین راهی هم همانند مسافران قانونی، مسافر قطار محسوب می شوند و سرانجام به مقصد می رسند. اما همیشه برای آن ها خطر سقوط وجود دارد و در خیلی از موارد ممکن است به مقصد نرسند.
دوم اینکه کیفیت سفر مسافران قانونی با مسافران روی سقف، زمین تا آسمان متفاوت است.
و سوم اینکه ممکن است مسافران روی سقف با موانع قانونی عدیده ای مواجه شده و در نهایت متهم به پرداخت جریمه های سنگین شوند.
india-3
نمی خواهم زحمات دوستان و زحمتکشان صنعت ساخت بازی در ایران را زیر سوال ببرم، زیرا می دانم که با چه سختی و محدودیت هایی اقدام به ساخت یک بازی می کنند؛ اما روی سخنم با مسئولانی است که باید متولی ارتقاء سطح علمی این افراد در داخل کشور باشند. ای کاش مسئولان عزیز بجای اینکه با هزینه های هنگفت در نمایشگاه های خارجی شرکت کنند و فقط و فقط نام ایران را به عنوان یک کشور دارای صنعت بازی سازی! معرفی کنند، یا با ساخت ماهانه چندین بازی بی کیفیت درجه ۳، آمار تولید در ایران را بالا ببرند، اقدام به اعزام بازیسازان داخلی به کشورهای خارجی برای آموزش کرده و یا حداقل از اساتید به نام برای آموزش این افراد دعوت به عمل آوردند.
وقتی نام نهادهای دولتی مانند وزارت ارشاد، کانون پرورش فکری کودک و نوجوان، ارتش جمهوری اسلامی، بسیج دانش آموزی، بنیاد ملی بازی های رایانه ای، سازمان انرژی اتمی و… در ابتدای یک بازی نمایش داده می شوند، توقع از آن بازی ها باید به چه شکل باشد؟
آیا این بازی های نازل و بی کیفیت و غالبا کپی برداری شده از بازی های غربی در شأن این عناوین دولتی هستند؟
چه وقت قرار است تا به مخاطب جوان، که حالا خود به صاحب نظرانی حرفه ای بدل شده و با تجربه بازی های غربی، سلیقه ای مشکل پسند پیدا کرده اند احترام بگذاریم؟
بر فرض که با اغماض، ضعف های تکنیکی موجود را فعلا قبول کنیم، اما آیا ما در زمینه کارهای هنری و فیلمنامه هم مشکل داریم و لازم است تا از سوژه های غربی تقلید کنیم؟
واقعا جای تاسف دارد که… بگذریم…
به امید روزی که ما هم جزو مسافرین درون قطار باشیم.
منبع :vgpostmortem.ir