07-05-2012, 01:04 AM
حضرت علی(ع) در سال 39 هجری، پس از نبرد صفّین، نامه ای به عمروعاص نوشت که متن نامه به این شرح است:
«تو دین خود را پیرو دنیای کسی (معاویه) قرار داده ای که گمراهی اش آشکار است، پرده اش دریده، و فرد سخاوتمند در همنشینی با او لکّه دار، و شخص بزرگوار در معاشرت با او به سبُک مغزی متهم می گردد.
تو در پی او می روی، و چونان سگی گرسنه به دنبال پس مانده شکار شیر هستی، به بخشش او نظر دوختی که قسمتهای اضافی شکارش را به سوی تو افکَنَد، پس دنیا و آخرت خود را تباه کردی، در حالی که اگر به حق می پیوستی به خواسته های خود می رسیدی.
اگر خدا مرا بر تو و پسر ابوسفیان مسلط گرداند، سزای زشتی های شما را خواهم داد، اما اگر قدرت آن را نیافتم و باقی ماندید آنچه در پیش روی دارید برای شما بدتر است. با درود. »
منبع: نهج البلاغه، ترجمه دشتی، نامه 39، ص389